Wujek Rafał radzi (chyba nie przesadził?)

Bezpieczne wakacje

Na wakacjach różnie bywa –
lepiej wróć z wakacji żywa!

Nie spal nosa w ostrym słońcu –

nos masz jeden, koniec końców!

Nie właź w klapkach na Kasprowy,

bo to pomysł średnio zdrowy.

Nie pij wody wprost z Bałtyku –

psy w tej wodzie robią siku!

Nie złam nogi ani ręki –

gips zasłoni Twoje wdzięki!

A najlepiej… zostań w domu!

Po co te wakacje komu?

Bzik & Makówka zrecenzowani

"Bzik & Makówka przedstawiają" to cykl powieści przygodowo-awanturniczo-edukacyjnych. Ich bohaterowie - Gabrysia Bzik i Nilson Makówka – podróżują w czasie i przestrzeni, przeżywają niezwykłe przygody i wiele się dowiadują… o świecie i o sobie nawzajem. Pierwsza część serii nosi tytuł „Zgniłobrody i luneta przeznaczenia”. Książkę fantastycznie zilustrowała Magda Wosik, która już kiedyś opatrzyła obrazkami inną moją powieść – „Zmyślone historie”.

A tu - fragment recenzji Izabeli Mikrut:

"Rafał Witek zafundował małym odbiorcom literacką podróż w czasie – do lat, w których dla dzieci pisało się z rozmachem, wyobraźnią i nastawieniem na przygodową adrenalinę. Jego tom „Zgniłobrody i luneta przeznaczenia” nawiązuje do historii najlepszych – fantastycznych i komiksowo-rzeczywistych jednocześnie. Nie zastanawia się, co na podobne wydarzenia powiedzieliby dzisiaj zgodnie z wytycznymi politycznej poprawności dorośli – a nawet jeśli się zastanawia, to krótko i bez konsekwencji. Liczą się tylko działania dzieci, które przypadkiem wpadły na trop wielkiej tajemnicy."

Całość recenzji do przeczytania tutaj.

Byliście kiedyś na takiej wyspie?

Wyspa szkrabów

Jest wyspa w środku miasta.

Mieszkają na niej Szkraby.
Zamczysko tam wyrasta,
którego strzegą Baby.

W wiaderkach i foremkach

się kryją dziwne stwory.
Niech zmyka obca ręka!
Niech idą precz buciory!

Nastroje są tam w kratkę,

mieszkańcy zaś kłótliwi,
więc wojna o łopatkę
nikogo tam nie dziwi.

Roślinność Wyspy Szkrabów

jest rzadka i uboga.
Ni sosen tam, ni grabów –
brak pracy dla biologa.

Gdzie spojrzeć, pełno piachu.

Zdarzają się kamory.
Mieszkańcy żyją w strachu,
że deszcz im zniszczy nory.

Wieczorem, kiedy zmierzcha,

to Wyspa pustoszeje.
Kto żyw, ten z Wyspy pierzcha
i nic się tam nie dzieje.

Rozpada się zamczysko,

znikają w piachu Baby…
Na szczęście świt jest blisko –
niedługo wrócą szkraby!

"Tajemniczy nieznajomy" po ukraińsku w piśmie "Angieliatko" (nr 2/2014)

Tłumaczenie: Ostap Nożak

"Czaszka wujaszka" w "Świerszczyku"

Ilustracje: Piotr Nagin

"Czytam sobie - fakty"

Wiersz o dziadkach (o babciach będzie za rok:-)

Dziadków dwóch

Ciotek można mieć na pęczki,

wujków równie wielu.
Kuzynostwa tyle, ile
wody po kisielu –

–  ale nie da się, niestety,

posiąść więcej dziadków.
Ma się tylko dwóch i nie zna
innych nikt przypadków.

Jest to bardzo wielka szkoda,

bo dziadkowie przecież
cieszą się ogromnym wzięciem
na calutkim świecie!

Warto zatem dbać o dziadków

jak o oczko w głowie.
Masz ich tylko dwóch na świecie -
każdy ci to powie!

"Maja..." i "Walizka..." wylądowały w "Wielkiej księdze"... i mają tam niezłe towarzystwo!

Więcej na www.czytamsobie.pl

Lou Reed 1942 - 2013

Przetłumaczyłem kiedyś Perfect Day z myślą o Mille Voci. Czas do tego wrócić...

W taki fajny dzień

łazimy, ty i ja,
po parku, aż nas tam
złapie zmrok.

W taki fajny dzień

karmimy słonie w Zoo,
a potem film i co
dalej wiesz...

To taki fajny dzień.

Jak dobrze, że ty i ja...
Ach, taki fajny dzień.
Dzięki tobie wszystko gra.

W taki fajny dzień

zostawiam całe zło
bardzo daleko stąd,
jak we śnie...

To taki fajny dzień.

Jak dobrze, że ty i ja...
Taki fajny dzień.
Dzięki tobie wszystko gra.

A jakie ziarno, taki plon...

"Klub latających ciotek" przyleciał do księgarń!

Tak się ta książka zaczyna. A jak się kończy... sprawdźcie sami!

 

– Nie chcesz chyba zawieźć Emila na wakacje do tej dziwaczki? – powiedział mój tata, kiedy mama pokazała mu list od cioci Stasi.

List przyszedł w połowie czerwca. Był w szarej kopercie, miał pieczątkę „Priorytet” i znaczek z szyszką.

– A właściwie dlaczego nie? – zapytała mama. – Ciocia

Stasia to miła, serdeczna osoba. No i ma duży dom pod lasem.

– A oprócz tego rozmawia sama ze sobą, łazi codziennie

na cmentarz i wróży z kocich smarków – skrzywił się tata.

– To ostatnie wymyśliłeś! – oburzyła się mama. – Poza

tym Emil nie będzie tam sam. Ciocia zaprosiła też Sonię.

– O nie! – krzyknąłem.

Ze wszystkich moich kuzynów i kuzynek Sonia najbardziej

działała mi na nerwy. Była o rok starsza i myślała, że z tego powodu może mną rządzić. Poza tym w ogóle nie zachowywała się jak dwunastoletnia dziewczyna, tylko jak herszt bandy. I to bardzo zły herszt.

– Już wolałbym spędzić wakacje w klatce z małpami

niż z tą wariatką! – powiedziałem naburmuszony i poszedłem
do swojego pokoju.